Kininy osoczowe należą do dużej grupy peptydów zwanych kininami, których właściwości farmakologiczne zostały najlepiej poznane. Powstają one z nieczynnych prekursorów, stanowiących frakcję a2 globulin zwanych kininogenami na skutek działania dużej grupy enzymów, zwanych kininogenazami, do których należą m.in. trypsyna. plazmina, kalikreina oraz inne enzymy proteolityczne znajdujące się w jadach wężów, owadów i w bakteriach. Najważniejsze znaczenie dla syntezy kinin osoczowych ma osoczowa kalikreina występująca w postaci nieczynnego prekursora prekalikreiny, pobudzanego przez zmiany pH, temperatury, kolagen. Bradykinina składa się z dziewięciu aminokwasów o sekwencji arginina-prolina-prolina-glicyna-fenyloalanina-seryna-prolina-fenyloalanina-arginina. Kalidyna jest dekapeptydem, w którym dziesiątym aminokwasem jest lizyna, jest więc lizynobradykininai Powstałe kininy mają biologiczny okres półtrwania wynoszący zaledwie kilkanaście sekund. Są one metabolizowane głównie w płucnym łożysku naczyniowym za pomocą karboksypeptydazy argininowej zwanej kininazą I oraz dipeptydazy peptydylowej, czyli enzymu konwertującego angiotensynę I do II, zwanej kininazą II. W wyniku działania kininaz powstają nieczynne biologicznie metabolity kinin. Wiele czynników powodujących powstanie kalikreiny pobudza tzw. czynnik Hagemana. zapoczątkowujący procesy krzepnięcia i fibrynolizy.
