Według Międzynarodowej Ligi Przeciwpadaczkowej uproszczony podział uwzględnia: 1. Napady częściowe (dawniej ogniskowe). 2. Napady uogólnione: a) postaci submaksymalne: napady nieświadomości, b) postaci maksymalne: napady tonjczo-kkmiczne, dawniej grand mai. 3. Napady jednostronne. 4. Napady nie sklasyfikowane. Najczęściej spotykanym napadem padaczki są napady toniczno-kloniczne, które charakteryzują się uogólnionymi drgawkami. Niekiedy złowieszczy krzyk poprzedza utratę świadomości i napad drgawkowy. Napadowi towarzyszą skurcze toniczne i kloniczne mięśni szkieletowych oraz zatrzymanie czynności oddechowej, szczękościsk i niekiedy mimowolne oddawanie moczu i kału. Powrót świadomości następuje równocześnie z ustąpieniem stanu drgawkowego, po czym występuje 5-minuto-wy okres śpiączki ponapadowej. Napady częściowe są epizodami zmieniającego się zachowania i postrzegania, którym towarzyszą nieznaczne ruchy kończyn. Drgawki częściowe, dotyczące określonej grupy mięśni, powstają wskutek wyładowań z określonego obszaru mózgu. Skurcze miokloniczne grup mięśniowych powstają według porządku somatotropowej reprezentacji korowej. Napady tego typu znane są również pod nazwą padaczki psychomotorycznej Jacksona. Stan padaczkowy (status epilepticus) będący wypadkową złożonych mechanizmów bioelektrycznych, wegetatywnych i neurohumoralnych oznacza częste występowanie dużych napadów, przy czym chorzy nie odzyskują przytomności w okresie pomiędzy napadami.
